Kaliumdiformiaat(PDF) is een geconjugeerd zout dat als niet-antibiotisch voederadditief wordt gebruikt om de groei van vee te bevorderen. Er zijn echter zeer beperkte studies gedaan bij waterdieren en de effectiviteit ervan is tegenstrijdig.

Uit een eerdere studie met Atlantische zalm bleek dat diëten met vismeel behandeld met 1,4% PDF de voerefficiëntie en groeisnelheid verbeterden. Resultaten gebaseerd op de groei van hybride tilapia gaven ook aan dat de toevoeging van 0,2% PDF aan testdiëten de groei en voerefficiëntie aanzienlijk verhoogde en bacteriële infecties verminderde.

Een onderzoek met jonge hybride tilapia toonde daarentegen aan dat suppletie met PDF tot 1,2 procent van het dieet geen verbetering in de groei liet zien, ondanks de significante onderdrukking van de darmbacteriën. Gebaseerd op de beperkte beschikbare informatie lijkt de effectiviteit van PDF op de visprestaties te variëren afhankelijk van de soort, levensfase, de hoeveelheid PDF die wordt toegevoegd, de testformule en de kweekomstandigheden.

Experimenteel ontwerp

voerde een groeiproef uit bij het Oceanic Institute in Hawaï, VS, om het effect van PDF op de groei en verteerbaarheid van Pacifische witte garnalen, gekweekt in een helderwatersysteem, te evalueren. De proef werd gefinancierd door de Agricultural Research Service van het Amerikaanse ministerie van Landbouw en via een samenwerkingsovereenkomst met de Universiteit van Alaska Fairbanks.

Jonge Pacifische witte garnalen (Litopenaeus vannamei) werden gekweekt in een schoonwatersysteem met doorstroming binnenshuis, met een zoutgehalte van 31 ppt en een temperatuur van 25 °C. Ze kregen zes testdiëten met 35 procent eiwit en 6 procent lipide, met PDF-gehaltes van 0, 0,3, 0,6, 1,2 of 1,5 procent.

Per 100 gram werd het basisdieet samengesteld met 30,0 gram sojameel, 15,0 gram koolvismeel, 6,0 gram inktvismeel, 2,0 gram menhadenolie, 2,0 gram sojalecithine, 33,8 gram volkoren tarwe, 1,0 gram chroomoxide en 11,2 gram andere ingrediënten (waaronder mineralen en vitaminen). Voor elk dieet werden vier tanks van 52 liter gevuld met 12 garnalen per tank. Met een begingewicht van 0,84 gram werden de garnalen acht weken lang vier keer per dag handmatig gevoerd tot ze ogenschijnlijk verzadigd waren.

Voor de verteerbaarheidsproef werden 120 garnalen met een lichaamsgewicht van 9 tot 10 gram gekweekt in elk van de 18 tanks van 550 liter, met drie tanks/dieetbehandeling. Chroomoxide werd gebruikt als interne marker voor het meten van de schijnbare verteerbaarheidscoëfficiënt.

Resultaten

De wekelijkse gewichtstoename van garnalen varieerde van 0,6 tot 0,8 gram en nam over het algemeen toe bij behandelingen met een PDF-dieet van 1,2 en 1,5 procent, maar verschilde niet significant (P > 0,05) tussen de verschillende dieetbehandelingen. De overleving van garnalen was 97 procent of hoger in de groeiproef.

De voederconversieratio's (FCR's) waren vergelijkbaar voor de diëten met 0,3 en 0,6 procent PDF, en beide waren lager dan de FCR voor het dieet met 1,2 procent PDF (P < 0,05). De FCR's voor het controledieet en het dieet met 1,2 en 1,5 procent PDF waren echter vergelijkbaar (P > 0,05).

Garnalen die het 1,2%-dieet kregen, hadden een lagere verteerbaarheid (P < 0,05) voor droge stof, eiwit en bruto energie dan de garnalen die het andere dieet kregen (fig. 2). Hun verteerbaarheid van voedingslipiden werd echter niet beïnvloed (P > 0,05) door de PDF-niveaus.

Perspectieven

Deze studie toonde aan dat supplementatie van PDF tot 1,5 procent in een dieet geen invloed had op de groei en overleving van garnalen die in een helderwatersysteem werden gekweekt. Deze observatie was vergelijkbaar met een eerdere bevinding met jonge hybride tilapia, maar verschilde van de resultaten uit onderzoek met Atlantische zalm en de groei van hybride tilapia.

De effecten van PDF-voeding op de FCR en verteerbaarheid lieten in deze studie een dosisafhankelijkheid zien. Het is mogelijk dat de hoge FCR van het 1,2% PDF-dieet te wijten was aan de lage verteerbaarheid van eiwitten, droge stof en bruto energie van het dieet. Er is zeer beperkte informatie over de effecten van PDF op de verteerbaarheid van nutriënten bij aquatische soorten.

De resultaten van deze studie verschilden van die van een eerder rapport, waarin werd gesteld dat de toevoeging van PDF aan vismeel tijdens de opslagperiode vóór de verwerking van het voer de verteerbaarheid van eiwitten verhoogde. De verschillende efficiënties van PDF in het dieet die in de huidige en eerdere studies werden gevonden, kunnen te wijten zijn aan verschillende omstandigheden, zoals de testsoort, het kweeksysteem, de samenstelling van het dieet of andere experimentele omstandigheden. De exacte reden voor deze discrepantie is niet duidelijk en verdient nader onderzoek.