DMPT, CAS-nr.: 4337-33-1. De bestewaterlokstofnu!

DMPTDMPT, bekend als dimethyl-β-propiothetine, is wijdverspreid aanwezig in zeewier en halofytische hogere planten. DMPT bevordert de voedingsstofwisseling van zoogdieren, pluimvee en waterdieren (vissen en garnalen). DMPT is de stof met het sterkste lokkende effect op waterdieren van alle bekende verbindingen die (CH)- en S-groepen bevatten.

1. Bron van DMPT

Het dimethylsulfide (DMS) dat door Polysiphonia fastigata wordt geproduceerd, komt voornamelijk uitDMPTDMPT is ook een effectieve methyldonor in algen en de belangrijkste osmotische regulator van algen. De waddenplant Spartina angelica is eveneens DMPT. Het DMPT-gehalte varieert per zeewiersoort, en het gehalte van dezelfde zeewiersoort varieert ook per seizoen. DMPT kan de voedselopname en groei van verschillende zoetwatervissen aanzienlijk versnellen. Het voedingsinducerende effect van DMPT verschilt van dat van andere stoffen zoals L-aminozuren of nucleotiden, en het heeft een voedings- en groeibevorderend effect op bijna alle waterdieren.

2.1 Effectieve liganden als smaakreceptoren

Het onderzoek naar receptoren in de chemische zintuigen van vissen die kunnen interageren met (CH)S-groepen is nog schaars. Uit de bestaande gedragsexperimenten kan worden afgeleid dat vissen zeker smaakreceptoren hebben die kunnen interageren met laagmoleculaire verbindingen die (CH), N- en (CH2)2S-groepen bevatten.

2.2 Als methyldonor

De (CH) en S-groepen op deDMPTMoleculen zijn de bronnen van methylgroepen die nodig zijn voor het metabolisme van dieren. Er zijn twee soorten methyltransferases (EC2.1.1.3 en EC2.1.1.5) in dierlijke lever die door dieren worden gebruikt (CH) en S.

Er werd vastgesteld dat de concentratie DMPT en de emissiesnelheid van DMS in de zeewiercellen toenamen naarmate het zoutgehalte in het kweekmedium van het gekweekte zeewier (Hymenonas carterae) toenam.

DMPTwordt verrijkt in de cellen van veel fytoplankton, algen en symbiotische weekdieren zoals venusschelpen en koralen, evenals in krill en vislichamen. Iida et al. (1986) bevestigden dat het DMPT-gehalte en de productie van DMS in vissen positief gecorreleerd zijn met het DMPT-gehalte in hun dieet, wat aangeeft dat de DMPT-rijst bij dieren afkomstig is van aas en het menselijk lichaam binnenkomt via de voedselketen in mariene ecosystemen. Algen kunnen DMPT synthetiseren en het in hoge concentraties (3-5 mmol/l) in het lichaam accumuleren. De DMPT in vissen en weekdieren ligt dicht bij hun niveaus in het dieet, en de concentratie DMPT vertoont een dalende trend in de volgorde van algen (1 mmol/l), weekdieren (0,1 mmol/l) en vis (0,01 mmol/l).

Het fysiologische mechanisme vanDMPTActie

Onderzoek van de afgelopen jaren heeft aangetoond dat DMPT een bevorderend effect heeft op het eetgedrag en de groei van diverse zee- en zoetwatervissen, schaal- en schelpdieren. Dit kan hun antistress- en bewegingsvermogen verbeteren en belangrijke enzymen van de methylgroep met een lage concentratie in het dieet aanvullen. Met behulp van de lever van zeebrasem als experimenteel materiaal en verschillende verbindingen die (CH)- en S-groepen als substraten bevatten, werd vastgesteld dat de enzymactiviteit van EC2.1.1.3 en E2 het hoogst is wanneer DMPT als substraat wordt gebruikt.

3. Voedingseffecten van DMPT op waterdieren

Twintig organische verbindingen met een laag moleculair gewicht die (CH) en S-groepen bevatten, werden gebruikt voor bijtgedrag en elektrofysiologische experimenten met zee- en zoetwatervissen. Er werd vastgesteld dat DMPT het sterkste stimulerende effect had op het bijtgedrag van drie vissoorten, waaronder zoetwatertonijn, karper en zwarte kroeskarper (Carassius auratus cuviera). Het bevorderde ook significant het eetgedrag van de zeeschub (Pagrus major) en de vijfschubben (Seriola quinquera diata).

Meng DMPT en andere zwavelhoudende verbindingen in een concentratie van 1,0 mmol/l met verschillende experimentele diëten en vervang de controlegroep door gedestilleerd water om voedingsresponstests uit te voeren op kroeskarpers. De resultaten toonden aan dat in de eerste vier experimentgroepen de DMPT-groep gemiddeld 126 keer hogere bijtfrequenties had dan de controlegroep; in het tweede experiment met 5 groepen was de DMPT-groep 262,6 keer hoger dan de controlegroep. In een vergelijkend experiment met glutamine werd gevonden dat bij een concentratie van 1,0 mmol/l.